o polityce i politykach z województwa pomorskiego

Zygmunt Prusiński

Liturgia i nazwa dzisiejszej niedzieli - Niedziela Palmowa Męki Pańskiej - przypominają nam uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy, który miał miejsce na kilka dni przed Jego śmiercią. Ewangelia czytana przed procesją z palmami uświadamia nam jednak, że Jezusowi wcale nie sprawiają radości okrzyki i wiwaty na Jego cześć. On jest smutny. Wie, że ci sami ludzie niedługo będą wznosić okrzyki przeciwko Niemu.
Patrząc na ten obraz, zechciejmy zadać sobie pytanie o naszą stałość w kroczeniu za Jezusem. Czy potrafimy trwać przy Nim nie tylko w chwilach radości i powodzenia, ale także smutku i prześladowań? Na czym opieramy swoją wiarę? Na powierzchownych wzruszeniach i zewnętrznych gestach, czy też na czymś głębszym: na bliskiej, osobowej więzi z Jezusem? Chrystus nie chce, abyśmy zatrzymywali się tylko na tym, co zewnętrzne. Nawet najbardziej okazałe zewnętrzne oznaki przywiązania pozostaną tylko pustymi gestami, jeśli nie podąży za nimi postawa naszego nawrócenia i trudnej wierności.
"Nasza religijność jest, na ogół mówiąc, powierzchowna, ckliwa. Lud, na przykład polski, ściśle obserwuje przykazania kościelne, ale gwałci zwykle przykazania Boskie. (...) Wskutek chwiejnego charakteru narodowego i braku ´zasady zasad´ - religii - wynika jaskrawa niekonsekwencja we wszelkich objawach życia: nie tylko religijnego, ale politycznego, narodowego, społecznego" - tak pisał bł. ks. Ignacy Kłopotowski w 1912 r. na łamach swego dziennika "Polak-Katolik".
Czy dziś, niemal 100 lat później, słowa te nie zachowują swej smutnej aktualności? Jeśli czujemy się nimi dotknięci - to zadajmy sobie pytanie: skąd w Narodzie, chlubiącym się, że jest Ojczyzną Jana Pawła II, tyle kontrowersji wobec ochrony życia? Czemu na półkach króluje prasa kolorowa, a prasa katolicka ciągle boryka się z trudnościami? Czemu pozwalamy wpychać się w karby politycznej poprawności i fałszywego dialogu, rozumianego jako kompromis w sprawach fundamentalnych, co do których kompromisu być nie może?
I na koniec pytanie najbardziej bolesne - czy nasze obchody rocznicy śmierci Jana Pawła II nie są w tej sytuacji podobne do wznoszenia okrzyków na cześć Jezusa wjeżdżającego do Jerozolimy? Istnieje poważne ryzyko, że wspominanie tego wydarzenia stanie się dla wielu okazją do powierzchownych wzruszeń i płynącego z nich uspokojenia sumienia.
W wielu mediach, przez cały rok podających treści atakujące wiarę, usłyszymy, że Jan Paweł II to "nasz Papież". Tymczasem nie wystarczy nazywać się pokoleniem Jana Pawła II i mówić, że się go kochało - trzeba jeszcze żyć tak, jak nauczał. A jego nauczanie zawsze wskazywało na Chrystusa i Jego Ewangelię. Zaś Chrystus nie chce okrzyków w Niedzielę Palmową. Chce, by być przy Nim i razem z Nim cierpieć w Wielki Piątek.

Diocheł

Nam nie trzeba żadnego górnego Jeruzalem. Nam potrzeba normalnego kraju. Trzeba Rzeczypospolitej - tj. kraju dla wszytkich ludzi, gdzie nie będzie się dzieliło na dobrych i złych. By nie robić ludziom wielkiego piątku przez cały rok.

zgred111

kiedy Pan przestanie pisać dla siebie? Czy naprawdę Pan sądzi, że pańskie żałosne wypociny ktoś oprócz Pana czyta?

Diocheł

obawiam się że pan Zygmunt nie da nam o sobie zapomnieć. Cóż taki urok, jego i internetu.